ผลของการอยู่นิ่งเฉยต่อความเป็นอยู่ที่ดีทางจิต พฤติกรรมการอยู่ประจำที่ ซึ่งหมายถึงกิจกรรมที่ต้องมีการเคลื่อนไหวร่างกายเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลย บาคาร่า ซึ่งส่งผลให้เกิดการใช้พลังงานต่ำ ได้กลายเป็นตัวบ่งชี้ที่มีศักยภาพทั้งด้านสุขภาพกายและสุขภาพจิตในประชากรผู้ใหญ่เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีความสัมพันธ์กันระหว่างพฤติกรรมการอยู่ประจำกับปัญหาสุขภาพจิต รวมถึงภาวะซึมเศร้า ความวิตกกังวล และความภาคภูมิใจในตนเอง

วิถีชีวิตแบบอยู่ประจำที่คืออะไร?

พฤติกรรมการอยู่ประจำถูกกำหนดโดยเครือข่ายการวิจัยพฤติกรรมการอยู่ประจำในปี 2012 ว่าเป็นพฤติกรรมที่มีสติใดๆ เช่น การเอนตัวหรือการนั่ง ซึ่งส่งผลให้มีรายจ่ายพลังงานเท่ากับ 1.5 งานเทียบเท่าการเผาผลาญ (MET) หรือน้อยกว่า MET หมายถึงอัตราการเผาผลาญในการทำงานสัมพันธ์กับอัตราการเผาผลาญขณะพักมาตรฐาน (RMR) ของกิโลแคลอรี/(กก./ชม.) MET หนึ่งค่าคือ RMR สำหรับผู้ที่พักผ่อน

การออกกำลังกายและผลกระทบต่อสุขภาพจิต

หลักฐานที่ชัดเจนว่าการออกกำลังกายเป็นกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพในการลดความวิตกกังวล อาการซึมเศร้า และอารมณ์เชิงลบ พบสิ่งนี้จากการทบทวนและการทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม

การศึกษาที่ดำเนินการในประเทศออสเตรเลียรายงานว่า อัตราอาการซึมเศร้า วิตกกังวล และความเครียดเพิ่มขึ้นที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงของการออกกำลังกาย ในบริบทของการแพร่ระบาดของโควิด-19 การศึกษาจากอเมริการายงานว่าการออกกำลังกายที่ลดลงรวมกับเวลาอยู่หน้าจอที่เพิ่มขึ้นจากทั้งก่อนและหลังการปิดตัวของโควิด19 เพิ่มโอกาสที่จะเกิดภาวะซึมเศร้า ความเหงา และความเครียด

รายงานอีกฉบับหนึ่งแสดงให้เห็นถึงผลเชิงบวกของกิจกรรมที่ไม่รุนแรงต่อสุขภาพจิต การค้นพบนี้ได้รับการยืนยันโดยการสำรวจในสหราชอาณาจักรซึ่งแสดงให้เห็นว่าผลลัพธ์ด้านสุขภาพจิตเชิงลบ รวมถึงความวิตกกังวล มีความสัมพันธ์เชิงลบกับการออกกำลังกายในระดับปานกลางในแต่ละวัน

พฤติกรรมอยู่ประจำและภาวะซึมเศร้า

พฤติกรรมการอยู่ประจำที่ทางจิตซึ่งรวมถึงการนั่ง ฟังสื่อ ดูโทรทัศน์ และพูดคุย มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับความเสี่ยงต่อภาวะซึมเศร้า ในทางตรงกันข้าม พฤติกรรมการนั่งสมาธิ เช่น การอ่าน การพิมพ์ และการมีส่วนร่วมในการประชุม ไม่ได้เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงต่อภาวะซึมเศร้าเสมอไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การใช้คอมพิวเตอร์ซึ่งจัดอยู่ในประเภทพฤติกรรมการอยู่ประจำที่เคลื่อนไหวทางจิต พบว่าไม่มีความสัมพันธ์ในการศึกษาหนึ่งเกี่ยวกับภาวะซึมเศร้า แต่ในอีกการศึกษาหนึ่งแสดงให้เห็นความสัมพันธ์เชิงบวกกับความเสี่ยงต่อภาวะซึมเศร้า การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์อันขัดแย้งกับภาวะซึมเศร้า

พื้นฐานทางกลไกที่สนับสนุนความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมอยู่ประจำและภาวะซึมเศร้า เชื่อว่ารวมถึงการปิดกั้นการสื่อสารโดยตรงและการลดปฏิสัมพันธ์ทางสังคม หรือการลดเวลาที่มีอยู่เพื่อทำกิจกรรมทางกายซึ่งทราบกันดีว่าเพิ่มความรู้สึกโดยรวมของความเป็นอยู่ที่ดีและลดความเสี่ยง ของภาวะซึมเศร้า

พฤติกรรมอยู่ประจำและการทำงานของความรู้ความเข้าใจ

มีความสัมพันธ์ที่ขัดแย้งกันระหว่างพฤติกรรมการอยู่ประจำและการทำงานของการรับรู้ การศึกษาบางชิ้นระบุว่ารูปแบบการใช้ชีวิตที่อยู่ประจำที่น้อยลงและรูปแบบการทำงานที่อยู่ประจำที่น้อยลงมีผลดีต่อการรับรู้ ในขณะที่งานอื่นๆ แสดงให้เห็นว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการทำงานของการรับรู้

การศึกษาที่ศึกษาการเปลี่ยนช่วงเวลาที่ต้องนั่งเฉยๆ ด้วยกิจกรรมรูปแบบอื่นๆ ตลอด 6 เดือนในผู้สูงอายุที่มีการออกกำลังกายเพียงเล็กน้อย ช่วยปรับปรุงการทำงานของการรับรู้อย่างมีนัยสำคัญ กิจกรรมเหล่านี้ได้แก่ การออกกำลังกายระดับปานกลางถึงแข็งแรง และการนอนหลับ ในทางตรงกันข้าม การออกกำลังกายที่มีความเข้มข้นต่ำไม่ได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่มีนัยสำคัญทางสถิติ

ผลกระทบของโควิด-19: ผลลัพธ์ของการอยู่เฉยๆ และความเป็นอยู่ที่ดี

การศึกษาล่าสุดที่ดำเนินการในสหราชอาณาจักรเพื่อตอบสนองต่อโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนาสายพันธุ์ใหม่ (โควิด-19) ได้ตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างการออกกำลังกายและเวลานั่งที่มีต่อสุขภาพจิตของผู้ใหญ่ รวมถึงอิทธิพลของผู้ไกล่เกลี่ยที่อาจเกิดขึ้นและตัวแปรที่สับสน ผู้วิจัยได้ทำการสำรวจออนไลน์ระหว่างเดือนพฤษภาคมถึงมิถุนายน 2020 โดยมีผู้เข้าร่วม 284 คนรายงานตนเองเกี่ยวกับการออกกำลังกาย เวลานั่ง และสุขภาพจิต ผ่านแบบสอบถามที่ได้รับการตรวจสอบแล้ว ผลลัพธ์แสดงให้เห็นว่าเวลานั่งมีความสัมพันธ์อย่างมากกับผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์ต่อสุขภาพจิตในช่วงที่มีการล็อคดาวน์

สิ่งที่น่าสนใจคือผู้ที่มีเวลานั่งน้อยกว่ามีคะแนนภาวะซึมเศร้าต่ำกว่าผู้ที่มีการออกกำลังกายเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ ในทำนองเดียวกัน ความเป็นอยู่ที่ดีเชิงอัตวิสัยดูเหมือนจะได้รับอิทธิพลอย่างมากจากการลดเวลานั่งโดยรวม โดยที่การออกกำลังกายไม่มีนัยสำคัญเมื่อเปรียบเทียบกัน การวิเคราะห์แบบผสมผสานแสดงให้เห็นว่าความเป็นอยู่ที่ดีที่เพิ่มขึ้นนั้นพบว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในกลุ่มที่มีเวลานั่งต่ำที่สุดและมีการออกกำลังกายปานกลางหรือสูง เมื่อเทียบกับกลุ่มที่มีเวลานั่งสูงและออกกำลังกายต่ำ (นั่นคือ กลุ่มอ้างอิง)

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างภาวะซึมเศร้าและพฤติกรรมการอยู่ประจำจะได้รับการยอมรับอย่างดีในงานวิจัยนี้ แต่ก็ยังมีความเกี่ยวข้องน้อยกว่า และแท้จริงแล้วมีความเชื่อมโยงที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งระหว่างพฤติกรรมการอยู่ประจำและความเป็นอยู่ที่ดี

นอกจากนี้ แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์กันอย่างมากระหว่างสุขภาพจิตและพฤติกรรมการอยู่ประจำ แต่ยังไม่มีการศึกษาใดที่ตรวจสอบผลการกลั่นกรองของการออกกำลังกายต่อผลกระทบของพฤติกรรมการอยู่ประจำต่อผลลัพธ์ด้านสุขภาพจิต หลักฐานบางอย่างชี้ให้เห็นว่าการออกกำลังกายในปริมาณที่มากขึ้นซึ่งอยู่ระหว่าง 60 ถึง 75 นาทีต่อวัน สามารถป้องกันความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการเสียชีวิตอันเป็นผลมาจากการนั่งเป็นเวลานาน (นั่นคือ มากกว่า 8 ชั่วโมงต่อวัน) อย่างไรก็ตาม ผลกระทบที่เป็นบัฟเฟอร์ต่อผลลัพธ์ด้านสุขภาพจิตอื่นๆ เช่น ความเป็นอยู่ที่ดีนั้นยังแสดงให้เห็นได้น้อย

นอกจากนี้ การศึกษายังดำเนินการวิเคราะห์กลุ่มย่อยที่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมทางกายในด้านต่างๆ และสุขภาพจิต ดังนั้น การออกกำลังกายในบ้านและในสวน ตลอดจนการออกกำลังกายที่เกี่ยวข้องกับการพักผ่อน แสดงให้เห็นความสัมพันธ์เชิงลบกับภาวะซึมเศร้า และความสัมพันธ์เชิงบวกกับความเป็นอยู่ที่ดี ในการศึกษาที่ดำเนินการในอิตาลี การทำสวนแสดงให้เห็นผลเชิงบวกต่อความทุกข์ทรมานทางจิต

ผลกระทบของปัจจัยทางสังคมและประชากร พฤติกรรมการอยู่ประจำ และความเป็นอยู่ที่ดี

การศึกษาที่ดำเนินการในช่วงที่มีการระบาดใหญ่แสดงให้เห็นว่าปัจจัยทำนายด้านประชากรศาสตร์สำหรับภาวะสุขภาพจิต เช่น ภาวะซึมเศร้าและความวิตกกังวล รวมถึงเพศหญิงและวัยหนุ่มสาว โดยนักศึกษามหาวิทยาลัยมีอัตราภาวะซึมเศร้าสูงกว่าเมื่อเทียบกับประชากรโดยรวม และผู้หญิงมีแนวโน้มที่จะทนทุกข์ทรมานมากกว่าสองเท่า จากภาวะซึมเศร้าเกี่ยวกับผู้ชาย

ความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นนี้ยังคงมีอยู่จนถึงกลางทศวรรษที่ 50 นอกเหนือจากเพศและอายุแล้ว ผู้ที่มีรายได้น้อย หรือมีภาวะสุขภาพร่วมอย่างน้อย 1 ประการ พบว่าการวินิจฉัยสุขภาพจิตก่อนหน้านี้ยังเพิ่มความเสี่ยงต่อความเป็นอยู่ที่ไม่ดีอันเป็นผลมาจากพฤติกรรมอยู่ประจำที่